به نقل از «فرارو»

چرا طناب زدن در چین گران است؟

تاریخ انتشار: ۱۵ بهمن ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۶۸۰۴۵۶

فرارو- طناب زدن در چین کار بزرگی محسوب می‌شود. کودکان باید در طناب زدن مهارت داشته باشند تا واجد شرایط دریافت بورسیه آموزشی شوند. اکثر استان‌های چین در آزمون‌های ورودی مدارس شان که با عنوان ژونگ کائو شناخت می‌شود گزینه پرش (اندازه گیری پرش در دقیقه) را گنجانده اند. برای مثال،  در استان یوننان در جنوب غربی چین افراد نخبه می‌توانند ۱۱ امتیاز را در آزمون کسب کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

یک امتیاز اختلاف کسب شده در ژونگ کائو می‌تواند  در این باره که آیا یک کودک خواهد توانست به یک مدرسه خوب برود یا خیر تصمیم گیرنده باشد و باعث تاثیر بر آینده زندگی آن کودک تا دوره دانشگاه خواهد شد. بنابراین، والدین چینی در تعطیلات پایان هفته اغلب فرزندان خود را برای تمرین طناب زدن به پارک می‌برند. اپلیکیشنی که به دانش آموزان امکان مقایسه نمرات پرش را می‌دهد بیش از ۱۰ میلیون کاربر دارد.

به گزارش فرارو به نقل از اکونومیست، مسئولان از دانش آموزان چینی می‌خواهند فعالیت بدنی بیشتری داشته باشند. آنان به طور خاص پرش را دوست دارند، زیرا هر فردی می‌تواند آن را انجام دهد و برای انجام دادن آن حرکت به نظر می‌رسد هیچ نیازی به تجیهزات خاصی نباشد. رسانه‌های دولتی ادعا می‌کنند که گنجاندن دروس و آزمون‌های پرش در مدارس روستایی باعث شده تا دانش آموزان به تناسب اندام بهتری دست یابند. در واقع، چنین مدارسی قهرمانانی مانند "چن شیائولین" را به جامعه چین عرضه کرده اند که در سن ۱۲ سالگی با بیش از ۲۰۰ بار پرش در ۳۰ ثانیه در سال ۲۰۱۶ میلادی یک رکورد جهانی را شکست.

با این وجود، به نظر می‌رسد برخی از مدارس بیش‌تر به سرکیسه کردن والدین چینی علاقمند هستند. تحقیقات خبرگزاری شینهوا نشان می‌دهد که مدارس در چندین شهر چین از دانش آموزان خواسته اند طناب‌هایی با مارک خاص را بخرند تا برای ژونگ کائو از آن استفاده نمایند. آن طناب‌ها معمولا چندین برابر بیش از یک مدل اصلی طناب قیمت دارند که با قیمتی کم‌تر از ۲۰ یوان (۳ دلار) به فروش می‌رسد. برخی گمان می‌کنند که مسئولان مدرسه با شرکت‌های فروش طناب تبانی کرده اند.

سیستم آموزشی چین به شدت رقابتی است. والدین برای چیز‌هایی مانند کلاس‌های بعد از مدرسه هزینه می‌کنند تا سطح درسی فرزندان شان تقویت شود. در این میان گران قیمت بودن طناب برای پرش فرزندان شان آنان را عصبانی کرده است. یک کاربر چینی در اپلیکیشن وی چت یک پلتفرم رسانه‌های اجتماعی چینی می‌گوید:"این یک کلاهبرداری واقعی است".

دولت چین مدت هاست که تلاش می‌کند شرایط را برای آموزش و پرورش یکسان و برابر در چین فراهم سازد. دولت چین در سال ۲۰۲ میلادی تدریس خصوصی را سرکوب است. در حال حاضر طناب فروشان هدف حمله دولت قرار گرفته اند. مقام‌های دولتی در هانگژو کسانی که طناب‌های گران قیمت را می‌فروشند جریمه کرده اند. شهر‌های دیگر چین نیز ممکن است از این روند پیروی کنند، اما مشکل بزرگتر هنوز مربیان حرفه‌ای پرش هستند که برخی از والدین آنان را برای آموزش دادن به فرزندان شان در ازای پرداخت حق الزحمه صد‌ها یوانی بازای هر ساعت استخدام می‌کنند. آن مربیان فرزندان خانواده‌های ثروتمند را یک پرش جلوتر نگه می‌دارند.

منبع: فرارو

کلیدواژه: قیمت طلا و ارز قیمت خودرو قیمت موبایل دانش آموزان طناب زدن

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۶۸۰۴۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دیر پدری و دیر مادری؛ خطر گسست نسلی!

بارداری زنان هر قدر در سنین بالاتری اتفاق بیفتد ریسک بروز اختلالات ژنتیکی را در فرزندان بالاتر می‌برد و مادران باردار بالای ۳۵ سال نیازمند مراقبت‌های ویژه‌تری هستند.

به گزارش ایسنا؛ آرمان امروز گزارش داد، کاهش آمار ازدواج در ایران، نشان از یک آسیب چند بُعدی دارد و می توان بالا رفتن سن فرزندآوری در میان زنان و مردان را یک تهدید برای آینده ایران تلقی کرد. زمانی این موضوع تایید می شود که براساس آمارها و طبق اعلام ایرانا، میانگین سن پدر و مادر در اولین فرزندآوری در سال ۱۴۰۲، برابر ۳۲.۱ سال برای پدران و ۲۷.۳ سال برای مادران بوده است. البته این نوک کوه یخ و آمار رسمی است در شرایطی که آمارهای غیر رسمی و آنچه که در جامعه شهری از جمله تهران شاهد آن هستیم و در میان اطرافیان هم دیده می شود، بسیاری از زنان در سن ۳۰ سالگی و مردان در سن به طور میانگین ۳۷ تا حدود ۴۰ سالگی هم تمایلی به فرزندآوری ندارند. همان طور که در این آمار هم آمده است در این خصوص مقدار شاخص در نقاط شهری ۲۸.۱ سال و در نقاط روستایی ۲۴.۴ سال است. بیشترین میانگین سنی مادران در اولین فرزندآوری، در بین استان‌ها مربوط به استان تهران با ۳۰.۸ سال و کمترین آن مربوط به استان سیستان و بلوچستان با ۲۲.۷ سال است.

بارداری زنان هر قدر در سنین بالاتری اتفاق بیفتد ریسک بروز اختلالات ژنتیکی را در فرزندان بالاتر می‌برد و مادران باردار بالای ۳۵ سال نیازمند مراقبت‌های ویژه‌تری هستند. این، اما تنها یک روی سکه تأخیر در ازدواج و باروری است و از دست دادن امکان داشتن فرزندان بیشتر با افزایش سن نخستین بارداری زنان بعد از ازدواج موضوع دیگری است که در نهایت روی رشد جمعیت کشور تأثیری منفی بر جای خواهد گذاشت و موجب افزایش خانواده‌های تک فرزند می‌شود.

چندی پیش  در گزارشی آمد: «اصولا هر مرد ایرانی در زندگی دوست دارد پدری را تجربه کند. البته این برای هر فرهنگ، اقلیم و نظام سیاسی که مرد در آن رشد پیدا کرده است، صادق است. مثلا در آمریکا حدود ۸۷درصد از مردان آمریکایی علاقه‌مند هستند، پدری را تجربه کنند. در کشورهای اروپایی مثل آلمان حدود ۷۵درصد، در بلژیک حدود ۸۴درصد در سوئد حدود ۷۲درصد از مردان تمایل به فررزندآوری دارند. مردهای ایرانی بسیار فرزندخواه هستند و بسیار دوست دارند که پدر شدن را تجربه کنند. میزان فرزندخواهی مردان ایرانی از بسیاری از کشورها بیشتر است. درباره تعداد فرزندان نیز مردان ایرانی تمایل دارند که بیش از سه فرزند داشته باشند. این آمار بی‌نظیر است. یعنی از هر ۱۰مرد ایرانی شش مرد علاقه‌مند است که بیش از سه فرزند داشته باشند.»

گسست نسلی، مهمترین پیامد افزایش سن فرزندآوری

اما در ادامه به سراغ رسول قبادی؛ جمعیت‌شناس و جامعه شناس رفتیم. وی در این رابطه می گوید: «بس بودن فرزندان»، «نداشتن درآمد کافی»، «نبود مسکن مناسب» و «نگرانی از تأمین آینده فرزندان» چهار دلیل برجسته برای گرایش نداشتن به فرزندآوری است؛ این نتایج همسو با نتایج پیمایش کشوری زندگی خانوادگی در ایران است که بر پایه آن «نگرانی از آینده فرزندان»، «سخت بودن تربیت فرزندان» و «ناتوانی از تأمین هزینه‌های فرزندآوری» برجسته‌ترین عوامل ذکرشده به‌عنوان محدودیت‌ها و بازدارنده‌های فرزنددار شدن هستند.

وی در ادامه به عامل غیرمستقیمی در افزایش سن مادری که تأثیر چشم‌گیر داشته است، اشاره می گوید و می افزاید: افزایش سن مادری پیامدهای اجتماعی و فرهنگی نیز در پی دارد؛ به این معنا که با افزایش فاصله میان پدر و مادر و فرزند، پیوند میان‌نسلی میان آن‌ها به‌درستی برقرار نمی‌شود؛ این موضوع علاوه بر دشوار کردن مسیر تربیت، زمینه‌ساز پدیدار شدن ناسازگاری میان فرزندان و پدر و مادر می‌شود!. زمانی سخت‌تر می‌شود که بدانیم در دو دهه گذشته میانگین زمان گفتگو میان اعضای خانواده از ۲ ساعت به ۲۰ دقیقه کاهش پیدا کرده است(!) به این معنا که ظرفیت تبدیل اختلافات خانوادگی با برخورد مناسب به عامل رشد افراد خانواده، دچار سستی شده است.

وی در پایان می افزاید: دو گونه راه‌حل را در این زمینه پیشنهاد کرد؛ گونه نخست راه‌کارها بر پایه‌ از میان بردن موانع و کاهش فاصله نسلی میان پدرومادر و فرزندان است؛ در سوی دیگر و بر پایه گونه دوم، راه‌کارها باید در راستای تقویت آموزش زوجین و توانمندسازی آن‌ها در فرزندآوری و تقویت گفتگو میان اعضای خانواده باشند.

انتهای پیام